4: Skrypty, przekazywanie argumentów - 5: Zastosowanie IDLE
Lekcja 3: Tryb interaktywny.
Python jest językiem interpretowanym, dlatego nie potrzebna jest kompilacja i łączenie modułów, co zaoszczędzi wiele czasu. Interpreter może być użyty w sposób interaktywny, co pomaga w eksperymentowaniu z właściwościami języka, pisaniu podręcznych programów lub testowaniu funkcji podczas rozwijania programu.
Jest to najłatwiejszy sposób na uruchomianie programów w języku Python. Wystarczy wpisać instrukcję w wierszu poleceń interpretera. Python przetwarza kolejno każdy wiersz instrukcji i wyświetla wynik (lub komunikat o błędzie).
Uruchomienie interpretera w trybie interaktywnym
W Windows wybierz z menu
W systemie Unix wywołujemy go za pomocą polecenia
Interpreter zachęca do podania kolejnej instrukcji za pomocą wyświetlenia tzw. znaku zachęty. Znak zachęty w Pythonie ma zwykle postać trzech znaków większości (">>>"). Gdy wymaga kontynuacji instrukcji, w następnej linii wyświetla drugi znak zachęty, domyślnie w postaci trzech kropek ("...").
Przy wywoływaniu interpretera z systemowego wiersza poleceń można podawać opcje wiersza poleceń. Opcje te służą do zmiany domyślnego zachowania interpretera lub wyświetlania dodatkowych informacji.
Opis kilku powszechnie stosowanych opcji:
Aby wyświetlić pełną listę opcji wiersza poleceń wpisz polecenie
Jeżeli chcesz zakończyć pracę interpretera należy za początkowym znakiem zachęty użyć klawiszy Ctrl+D w Uniksie lub Ctrl+Z w Dosie lub Windowsie. Spowoduje to zakończenie pracy interpretera z kodem zakończenia równym zero. Jeżeli ten sposób nie zadziała można również zakończyć pracę poprzez wpisanie następujących poleceń:"import sys; sys.exit()".
Na Uniksie ktoś, kto zainstalował interpreter może włączyć również wspomaganie edycji linii poleceń za pomocą biblioteki GNU readline, co dodaje bardziej wyszukanych właściwości interaktywnej edycji i historii poleceń.
Najszybszym sposobem sprawdzenia czy posiadasz rozszerzone właściwości linii poleceń, jest naciśnięcie Ctrl+P za pierwszym znakiem zachęty Pythona, który zobaczysz po jego uruchomieniu. Jeżeli coś zabrzęczyto znaczy żejest wzbogacona edycja linii poleceń. Jeśli nic się nie zdarzy lub pojawi się echo P, to edycja linii poleceń nie jest możliwa. Oznacza to że będzie można tylko używać klawisza backspace, aby usuwać znaki z bieżącego wiersza.
Interpreter przypomina nieco unixową powłokę: kiedy jest wywołany ze standardowym wejściem połączonym z jakimś urządzeniem tty, czyta i wykonuje komendy interaktywnie. Gdy zostanie wywołany z argumentem w postaci nazwy pliku lub ze standardowym wejściem jako plik, wtedy czyta go i wykonuje jak skrypt.
Kolejnym sposobem na wywołanie interpretera jest "python -c polecenia [arg] ...", co powoduje wykonanie poleceń zawartych w polecenia, analogicznie do opcji -c w powłoce. Z powodu tego, iż polecenia Pythona często zawierają spacje lub inne znaki, które są najpierw interpretowane przez powłokę, najlepiej jest umieścić polecenia w podwójnych cudzysłowach.
W ostatnim przypadku polecenie pobrania wejścia, jak np. wywołanie input() i raw_input() dotyczy zawartości plik. Ponieważ plik ten zostanie przeczytany w całości na początku działania interpretera, zanim polecenia w nim zawarte zostaną wykonane, program natychmiast napotka znak EOF. W przypadku pierwszym (który jest tym co chce się zwykle uzyskać) polecenia pobrania wejścia dotyczą zarówno pliku, jak i urządzenia dołączonego do standardowego wejścia interpretera.
Kiedy używa się skryptu, czasami jest potrzebne aby uruchomić tryb interaktywny zaraz po zakończeniu jego działania. Można to uzyskać poprzez opcję -i, którą przekazuje się przy wywołaniu interpretera (ten sposób nie zadziała, jeśli skrypt czytany jest ze standardowego wejścia).
Kiedy używa się Pythona interaktywnie, często pomocne jest wywoływanie pewnych standardowych poleceń za każdym razem, gdy interpreter jest uruchamiany. Można to uzyskać poprzez umieszczenie w zmiennej systemowej $PYTHONSTARTUP nazwy pliku zawierającego twoje specyficzne instrukcje. Jest to podobne do mechanizmu pliku profile w powłoce Unixa.
Plik ten jest czytany tylko podczas rozpoczęcia sesji interaktywnej, nigdy w przypadku czytania poleceń ze skryptu i w przypadku, gdy plik /dev/tty jest podany explicite jako źródło poleceń (co skądinąd zachowuje się jak sesja interaktywna). Plik ten wykonywany jest w tej samej przestrzeni nazw, w której wykonywane są instrukcje, tak więc obiekty, które definiuje lub importuje mogą być użyte bez kwalifikowania podczas sesji interaktywnej.Można w nim zmienić również znaki zachęty, które umieszczone są w zmiennych sys.ps1 i sys.ps2.
Jeśli chce się dołączyć dodatkowy plik rozpoczęcia z bieżącego katalogu, można dokonać tego z poziomu globalnego pliku rozpoczęcia "execfile('.pythonrc.py')". Jeśli chce się użyć pliku rozpoczęcia w skrypcie, trzeba zrobić to explicite w skrypcie:
import os if os.environ.get('PYTHONSTARTUP') \ and os.path.isfile(os.environ['PYTHONSTARTUP']): execfile(os.environ['PYTHONSTARTUP'])